Dinsdag 14 februari is het Valentijnsdag. Dan verrassen geliefden elkaar met bloemen, kaarten en cadeautjes. De commercie, horeca en filmindustrie doen er maar al te graag aan mee. Ooit was het de dag van de anonieme liefde (kaartjes sturen zonder afzender), maar in Amerika is Valentijnsdag tegenwoordig de dag van de liefde. Geen overbodige luxe in deze duistere tijden, waarin de hele wereld naar een beetje warmte hunkert.
Het fenomeen waaide in de jaren ’90 over naar Nederland en België, maar bleef hier een stuk bescheidener dan aan de overkant van de oceaan.
Het is de naamdag van Valentinus, de Heilige Valentijn: de naam van twee christelijke martelaren uit de 3e eeuw. De ene zou als Romeins priester zijn omgekomen tijdens Christenvervolgingen, de tweede zou als bisschop van Terni in Rome een martelarendood zijn gestorven. Mogelijk is het dezelfde persoon. In de Legenda Aurea (een verzameling heiligenlevens en kerkelijke feesten) heeft Valentijn niks te maken met de romantische liefde, maar alles met het christelijke geloof.
In de 18e eeuw werd gesteld dat het Valentijnsfeest afstamt van Lupercalia, een Romeins vruchtbaarheidsfeest op 15 februari. Voor de Romeinen was het een belangrijk feest ter ere van Juno, de Romeinse beschermgodin van vrouw & huwelijk en Pan, de god van de natuur. Ongehuwde jonge vrouwen gooiden hun naam in een grote kom en mannen mochten om de beurt een naam trekken, zo gaat het verhaal. In 496 veranderde de paus het feest in Valentijnsdag: op 14 februari.
Het Valentijnsfeest van de Romantische Liefde dankt zijn ontstaan aan het gedicht ‘Parliament of Fowls’ (1380-1382) van de Engelsman Geoffrey Chaucer (1343-1400), de belangrijkste schrijver uit de Middelengelse literatuur en beroemd van ‘The Canterbury Tales‘. Het was de tijd van de hoofse liefde, met dichtkunst over de vaak platonische liefde van ridders voor onbereikbare, meest gehuwde edelvrouwen.
