In de nacht van zaterdag 30 april op zondag 1 mei is het Walpurgisnacht, een van oorsprong oud-Europees ‘heidens’ feest. Het is genoemd naar de voor-christelijke heilige Walburga, in de katholieke traditie de patrones van de boeren, zeevarenden en huisdieren. In de middeleeuwen was zij in Duitsland en de Nederlanden een populaire heilige. Het feest heeft meerdere betekenissen en functies, maar de oorsprong gaat terug naar de voor-christelijke tijd toen vruchtbaarheid werd gevierd en de scheidslijn tussen leven en dood dunner was dan nu.
Volgens de overlevering hadden boze geesten in deze nacht vrij spel. De Kelten kenden het voorjaarsfeest Beltane, waarop het begin van de lente werd gevierd met vreugdevuren. Veel ceremonieën leven voort in mei-rituelen, zoals de meiboom. De Germanen eerden Freyr en Freya, symbolen van vruchtbaarheid en liefde. De Vikingen herdachten het offer aan Odin waarmee hij toegang kreeg tot de geheimen van de runen der wijsheid. Ze ontstaken vuren om kwade geesten ver weg te houden, omdat op deze nacht de grens tussen de levenden en de doden broos was. Walpurgisnacht wordt gevierd in Duitsland. Estland, Zweden, Finland en in ons land in de Veluwse bossen bij Ermelo. De Duitsers dachten dat in deze nacht heksen naar een berg in de Harz vlogen om er heksensabbat te vieren. Door Faust II uit 1832 van de Duitse schrijver Goethe werd Walpurgisnacht sterk gemythologiseerd.
