Nederland heeft op de eerste dag van Londen 2012 de eerste medaille binnen: de zwemsters veroverden zilver op de 4×100 vrij. Ze gingen voor goud en wilden hun titel van Peking prolongeren, maar de Australiërs waren net even sneller. Na de strijd droop de teleurstelling er vanaf: bij het zwemkwartet, de toeschouwers en zelfs het kroonprinselijk paar - fanatieke toeschouwers tijdens de wedstrijd – leek na afloop wat sip te kijken. De lat lag bij voorbaat torenhoog. Het Sportjournaal had het de hele dag over de Golden Girls en half Nederland dacht bij voorbaat de eerste gouden plak al binnen te hebben.
Oud-topzwemmers die ooit hun sporen hebben verdiend, konden de domper tijdens nabeschouwingen relativeren. ‘Er liggen acht maal vier meiden in het water en die willen allemaal een medaille’, zei Ada Kok, die tweemaal zilver won in Tokyo (1964) en goud in Mexico (1968). ‘In Sydney wonnen ze zilver en daarna volgde een reeks medailles bij het zwemmen, in Peking begonnen ze met goud en wonnen daarna niets meer’, reageerde Johan Kenkhuis, die zilver won in de 4×100 meter heren in Athene (2004). ‘Ze hebben er zich vier jaar kapot voor getraind’, aldus Inge de Bruijn, met zilver en driemaal goud in Sydney (2000), goud, zilver en brons in Athene de meest succesvolle Nederlandse zwemster ooit. ‘Ze hebben goud verloren, maar zilver gewonnen’, zei De Bruijn, al was ook zij kort na de wedstrijd wel even teleurgesteld. Een lichtpuntje: Ranomi Kromowidjojo zwom de snelste splittijd ooit. Zelf zag ze kort na de verloren race ook wel in dat ze sterk gezwommen had. Dat belooft wat voor de individuele nummers. De Bruijn: ‘Daarmee heeft ze haar visitekaartje afgeleverd. Als ik tegen haar moest zwemmen, zou ik me rot schrikken.’
