Trump of Clinton; ik kan er al maanden niet meer naar kijken. Dinsdag gaan de Amerikanen naar de stembus om een nieuwe president te kiezen. Wint de narcistische bullebak, of de dame die zich steeds meer heeft ontpopt als de kille heks met een snerpende stem? Beiden schelden alleen nog over en weer, ‘s lands politiek doet er kennelijk niet meer toe. Het doet me denken aan Idiocracy (trailer: klik hier), een warrige sf-film uit 2006.
Zie ook: Trump wint
In de filmkomedie komt een niet al te snuggere Amerikaan per ongeluk in het jaar 2505 terecht. De mensen zijn zo dom en bot geworden, dat de hoofdpersoon al gauw de slimste persoon van het land blijkt te zijn en het tot president schopt: éénoog wordt koning in het land der blinden. Het doet me ook denken aan de musical Evita: die laat zien hoe je macht naar je toe trekt en een volk manipuleert en kort houdt. Dát was kunst en/of fictie, maar helaas: Clinton vs Trump is realitiy. Wie er ook wint: ik ben bang dat de komende tijd er asgrauw uit gaat zien. Is dit de dood van de ware democratie?
Wint Trump, dan kan de hele wereld zich voorbereiden op zware tijden. Wint Clinton, dan dreigt de VS onregeerbaar te worden (voor zover dat al niet zo was): tegenstanders zullen het niet pikken en haar naar het leven staan. Misschien zelfs letterlijk: the revival of the Wild West! Overigens doen we het als Europeanen niet bepaald beter: komend jaar zijn er in meerdere EU-landen verkiezingen en ook op het oude continent dreigt de grote bek het steeds meer te te winnen van de nuance. Het worden sombere tijden, vrees ik. Moeten we dan maar emigreren? Waarheen? ‘Vluchten kan niet meer‘, schreef Annie M.G, Schmidt al in 1971. Of moeten we in ‘innere Emigration‘: je in je schulp terugtrekken als je je land niet kan ontvluchten. In dat geval: kan de laatste het licht uitdoen?
